پیشرانه در خودرو، موتورسیکلت، قطار و... به عنوان قلب تپنده این وسایل، می‌تواند به صورت هواخنک نیز طراحی شود و این به معنی آن است که نبود آب در سیستم خنک‌کاری آنها می‌تواند اجرایی باشد. اما پیشرانه بدون روغن و روانکار نمی‌تواند بیشتر از لحظاتی کار کند و سپس خرابی قسمت‌های آن کم‌کم آشکار می‌شود.
پس روغن نقشی حیاتی در کارکرد پیشرانه دارد و باید به طور مداوم وضعیت آن را زیر نظر گرفت. از این رو در خودرو‌های قدیمی، نمایشگر درجه‌ای روغن و در خودرو‌های امروزی، چراغ روغن وجود دارد تا راننده هم بتواند به صورت لحظه‌ای و هم در صورت بروز مشکل، از وضعیت باخبر شود. در این مطلب به روند کاری این نمایشگر و سنسور (فشنگی) فشار روغن می‌پردازیم.فشنگی روغن
فشنگی روغن یا همان سنسور فشار روغن، معمولا در نزدیکی فیلتر روغن قرار می‌گیرد و در مسیر یکی از مجراهای روانکاری پیشرانه است تا روغن با ورود به این قطعه و تغییر و تحولاتی که در آن انجام می‌شود، میزان فشار کاری خود را به نمایشگر مربوطه ارسال کند. کاهش و یا افزایش بی‌دلیل این فشار و یا روشن‌شدن چراغ روغن، می‌تواند از عوامل زیادی مثل کثیفی فیلتر، کاهش سطح روغن، خرابی سنسور، ایراد در اویل پمپ و… باشد که با قرار‌گرفتن در وضعیت اخطار باید به سرعت پیشرانه را خاموش کرده و به دنبال علت آن باشیم.
با روشن شدن چراغ روغن و یا افتادن فشار و یا حتی افزایش بی سابقه فشار روغن در نمایشگر‌های درجه‌ای، باید سریعا خودرو را متوقف کرده و به بررسی بروز این عیب پرداخت.
انواع نمایشگر‌ها
در برخی خودرو‌ها، ایراد در بخش روانکاری با روشن‌شدن چراغ روغن به اطلاع راننده می‌رسد. در این حالت در فشنگی یک اتصال برقرار شده و در نتیجه منجر به تشکیل یک مدار ساده و در نهایت روشن‌شدن چراغ اخطار خواهد شد.
روغن از سوراخ فشنگی بالا می‌رود و چون فشار بالایی دارد، دیافراگم داخل فشنگی را به بالا حرکت می‌دهد، با حرکت دیافراگم، پلاتین‌های اتصال‌دهنده از هم دور می‌شوند و در نتیجه جریان برق این قطعه قطع خواهد شد. اما با کاهش فشار روغن و در پی آن پایین‌آمدن دیافراگم داخل فشنگی، دو پلاتین درون آن با هم اتصال برقرار کرده و در نتیجه جریان برقرار شده و چراغ روغن روشن خواهد شد.
